Gözlerin;
Alnımdan vuran, içimi kor gibi yakan
Öyle sere serpe uzanmış bedenime
Ama dokunmadan elin elime
Ruhumun her yerinde izler bırakan
Dokunsaydın keşke
Hiç olmazsa, yalan da olsa
Bir damla gözyaşın besleseydi ruhumu
Dinseydi, dindirseydin işte
Bin yıldır sana olan susuzluğumu
Her gün vuruluyorum dön bak!
Saklama suskun gecelerimin faillerini
İçtiğim sigarayı, kurduğum hayallere
Paslı bir kilit gibi kilitlendin yüreğime
Rüveyda, ruhumu mezara çevirme
Bakıp durma nolur öyle uzaktan
Gözlerin anlamsız cümleler kuruyor
Dudakların neden yalan söylüyor
Neden hala konuşurken "siz" diyor
Dudakların Rüveyda, neden beni sevmiyor
Geç kaldım ben yaşamaya
Kaybolmuş bir söz oldum
Kimsesiz bir çoban kavalında
Bul beni sensizligin ıssız dağlarında
Çağır beni, söyle beni, sev beni Rüveyda
Kaybolurum birkaç gün yokluğunda
Sahilde akşam olur, sen yakamoz olursun
Görünürsün, gülümsersin, belki seversin
Belki haberim yok edasıyla üzerinde gezersin
Rüveyda, üzerinde süzüldüğün derya benim.
İşte saçın, işte gözün, ay gibi yüzün
Ah Rüveyda neden bu kadar körsün...
